در نهان به آنانی دل می بندیم که دوستمان ندارند و در آشکارا از آنانی که دوستمان دارند ،غافلیم.

شاید این است دلیل تنهاییمان...!

دکتر شریعتی

معشوق من چنان لطیف است ،

که خود را به "بودن" نیالوده است؛

که اگر جامه ی وجود بر تن می کرد ،

نه معشوق من بود.

دکتر شریعتی

^{اگر دروغ  رنگ داشت هر روز شاید}

^{ده ها رنگین کمان از دهان ما نطفه می بست}

^{و بی رنگی کمیاب ترین چیزها بود}

^{اگر عشق ارتفاع داشت}

^{من زمین را زیر پای خود داشتم}

^{و تو هیچ گاه عزم صعود نمی کردی}

^{آنگاه شاید پرچم کهربایی مرا در قله ها به تمسخر می گرفتی}

^{اگر گناه وزن داشت هیچ کس را توان آن نبود که گامی بردارد}

^{اگر دیوار نبود نزدیکتر بودیم, همه وسعت دنیا یک خانه می شد}

^{و تمام محتوای سفره سهم همه بود}

 ^{و هیچ کس در پشت هیچ ناکجایی پنهان نمی شد}

^{اگر خواب حقیقت داشت}

 ^{همیشه با تو در آن ساحل سبز لبریز از نا باوری بودم}

^{اگر همه سکه داشتند, دلها سکه را بیش از خدا نمی پرستیدند}

^{و یکنفر کنار خیابان خواب گندم نمی دید}

^{تا دیگری از سر جوانمردی بی ارزشترین سکه اش را نثار او کند}

^{اگر مرگ نبود زندگی بی ارزشترین کالا بود, زیبایی نبود, خوبی هم شاید}

^{اگر عشق نبود به کدامین بهانه می خندیدیم و می گریستیم؟}

^{کدام لحظه ناب را اندیشه می کردیم؟}

^{چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟}

^{آری بیگمان پیش تر از اینها مرده بودیم, اگر عشق نبود}

^{اگر کینه نبود قلبها تمام حجم خود را در اختیار عشق می گذاشتند}

^{و من با دستانی که زخم خورده توست}

^{گیسوان بلند تو را نوازش می کردم}

^{و تو سنگی را که من به شیشه ات زده بودم به یادگار نگه می داشتی و}

^{ما پیمانه هایمان را شبهای مهتابی به سلامتی دشمنانمان پر می کردیم}

^{دکتر شریعتی}